อาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ประเภทต่างๆ
อาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์
(Cyber-Crime)
เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายโดยใช้วิธีการทางอิเล็กทรอนิกส์เพื่อโจมตีระบบคอมพิวเตอร์และข้อมูลที่อยู่บนระบบดังกล่าว
ส่วนในมุมมองที่กว้างขึ้น “อาชญากรรมที่เกี่ยวเนื่องกับคอมพิวเตอร์”
หมายถึงการกระทำที่ผิดกฎหมายใดๆ ซึ่งอาศัยหรือมีความเกี่ยวเนื่องกับระบบคอมพิวเตอร์หรือเครือข่าย
อย่างไรก็ตาม อาชญากรรมประเภทนี้ไม่ถือเป็นอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์โดยตรง
ในการประชุมสหประชาชาติครั้งที่ 10 ว่าด้วยการป้องกันอาชญากรรมและการปฏิบัติต่อผู้กระทำผิด (The Tenth United Nations Congress on the Prevention of Crime and the Treatment of Offenders) ซึ่งจัดขึ้นที่กรุงเวียนนา เมื่อวันที่ 10-17 เมษายน 2543 ได้มีการจำแนกประเภทของอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ โดยแบ่งเป็น 5 ประเภท คือ การเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต, การสร้างความเสียหายแก่ข้อมูลหรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์, การก่อกวนการทำงานของระบบคอมพิวเตอร์หรือเครือข่าย, การยับยั้งข้อมูลที่ส่งถึง/จากและภายในระบบหรือเครือข่ายโดยไม่ได้รับอนุญาต และการจารกรรมข้อมูลบนคอมพิวเตอร์ โครงการอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์และการโจรกรรมทรัพย์สินทางปัญญา (Cyber-Crime and Intellectual Property Theft) พยายามที่จะเก็บรวบรวมและเผยแพร่ข้อมูล และค้นคว้าเกี่ยวกับอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ 6 ประเภท ที่ได้รับความนิยม ซึ่งส่งผลกระทบโดยตรงต่อประชาชนและผู้บริโภค นอกจากนี้ยังทำหน้าที่เผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับขอบเขตและความซับซ้อนของปัญหา รวมถึงนโยบายปัจจุบันและความพยายามในการปัญหานี้ อาชญากรรม 6 ประเภทดังกล่าวได้แก่
1.
การเงิน –
อาชญากรรมที่ขัดขวางความสามารถขององค์กรธุรกิจในการทำธุรกรรม
อี-คอมเมิร์ซ(หรือพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์)
2.
การละเมิดลิขสิทธิ์ – การคัดลอกผลงานที่มีลิขสิทธิ์ ในปัจจุบันคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลและอินเทอร์เน็ตถูกใช้เป็นสื่อในการก่ออาชญากรรม
แบบเก่า โดยการโจรกรรมทางออนไลน์หมายรวมถึง การละเมิดลิขสิทธิ์ ใดๆ
ที่เกี่ยวข้องกับการใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อจำหน่ายหรือเผยแพร่ผลงานสร้างสรรค์ที่ได้รับการคุ้มครองลิขสิทธิ์
3.
การเจาะระบบ – การให้ได้มาซึ่งสิทธิในการเข้าถึงระบบคอมพิวเตอร์หรือเครือข่ายโดยไม่ได้รับอนุญาต
และในบางกรณีอาจหมายถึงการใช้สิทธิการเข้าถึงนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต
นอกจากนี้การเจาะระบบยังอาจรองรับอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ในรูปแบบอื่นๆ (เช่น
การปลอมแปลง การก่อการร้าย ฯลฯ)
4.
การก่อการร้ายทางคอมพิวเตอร์ – ผลสืบเนื่องจากการเจาะระบบ
โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างความหวาดกลัว เช่นเดียวกับการก่อการร้ายทั่วไป
โดยการกระทำที่เข้าข่าย การก่อการร้ายทางอิเล็กทรอนิกส์ (e-terrorism) จะเกี่ยวข้องกับการเจาระบบคอมพิวเตอร์เพื่อก่อเหตุรุนแรงต่อบุคคลหรือทรัพย์สิน
หรืออย่างน้อยก็มีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างความหวาดกลัว
5.
ภาพอนาจารทางออนไลน์ – ตามข้อกำหนด 18 USC 2252 และ
18 USC 2252A การประมวลผลหรือการเผยแพร่ภาพอนาจารเด็กถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย
และตามข้อกำหนด 47 USC 223 การเผยแพร่ภาพลามกอนาจารในรูปแบบใดๆ
แก่เยาวชนถือเป็นการกระทำที่ขัดต่อกฎหมาย
อินเทอร์เน็ตเป็นเพียงช่องทางใหม่สำหรับอาชญากรรม แบบเก่า อย่างไรก็ดี
ประเด็นเรื่องวิธีที่เหมาะสมที่สุดในการควบคุมช่องทางการสื่อสารที่ครอบคลุมทั่วโลกและเข้าถึงทุกกลุ่มอายุนี้ได้ก่อให้เกิดการถกเถียงและการโต้แย้งอย่างกว้างขวาง
6.
ภายในโรงเรียน – ถึงแม้ว่าอินเทอร์เน็ตจะเป็นแหล่งทรัพยากรสำหรับการศึกษาและสันทนาการ
แต่เยาวชนจำเป็นต้องได้รับทราบเกี่ยวกับวิธีการใช้งานเครื่องมืออันทรงพลังนี้อย่างปลอดภัยและมีความรับผิดชอบ
โดยเป้าหมายหลักของโครงการนี้คือ เพื่อกระตุ้นให้เด็กได้เรียนรู้เกี่ยวกับข้อกำหนดทางกฎหมาย
สิทธิของตนเอง และวิธีที่เหมาะสมในการป้องกันการใช้อินเทอร์เน็ตในทางที่ผิด
บทความโดย
: กลุ่มพันธมิตรธุรกิจซอฟต์แวร์
ที่มา
http://www.microsoft.com/thailand/piracy/cybercrime.aspx
กรณีศึกษา กรณีศึกษา 13 อาชญากรคอมพิวเตอร์ที่สร้างความหายนะให้เครือข่ายคอมพิวเตอร์ ณ สถาบันเทคโนโลยีแห่งแมซซาชูเซด ในปี ค.ศ. 1988 นายโรเบิร์ด ที มอริส ได้เข้าศึกษาในสาขาวิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ ณ มหาวิทยาลัยคอร์แนลซึ่งหลาย ๆ คนยอมรับว่าเขาเป็นนักเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่เก่งมากคนหนึ่ง นายมอริส ได้เขียนโปรแกรมไวรัศคอมพิวเตอร์ที่เป็นที่รู้จักกันดีในนาม “หนอนคอมพิวเตอร์ (Worm)” หรือบางทีเรียกว่า “หนอนอินเทอร์เน็ต (Worm internet)” โปรแกรมดังกล่าวยากต่อการตรวจพบหรือลบทิ้งโดยนักเขียนโปรแกรมคนอื่น ๆ วอร์ม (Worm) ถือว่าเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ชนิดหนึ่งที่สามารถกระจายจากเครื่อง คอมพิวเตอร์หนึ่งสู่อีกเครื่องหนึ่ง โดยผู้ใช้เป็นผู้นำพา แต่ไม่ทำให้ระบบการดำเนินงาน (Operating system) ของคอมพิวเตอร์เสียหายซึ่งต่างจากไวรัส (Virus) ที่เป็นโปรแกรมที่กระจายและฝังตัวบนระบบการดำเนินงานของคอมพิวเตอร์ที่รับ ไวรัสนั้นเข้าไป และจะกระจายไปยังเครื่องอื่นๆ ที่ใช้ไฟล์ (File) ข้อมูลของเครื่องที่ติดเชื้ออยู่แล้ว นายมอริส ต้องการให้เกิดความเชื่อมั่นว่า วอร์ม (Worm) ตัวนี้จะไม่ทำอะไรที่ซ้ำตัวของมันเองบนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มันฝังตัวเข้า ไป การทำซ้ำของวอร์ม (Repeat worm) หลายๆ ครั้งจะส่งผลให้เครื่องคอมพิวเตอร์ติดขัดหรืออาจทำให้เครื่องคอมพิวเตอร์ไม่ สามารถทำงานได้ แต่ง่ายต่อการตรวจจับ ดังนั้นนายมอริส จึงได้ออกแบบวอร์ม (Worm) ใหม่โดยสามารถถามเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มันฝังตัวอยู่ว่ามีสำเนาของวอร์ม (Worm) หรือไม่ หากพบว่า “ไม่มี” มันก็จะทำสำเนาบนเครื่องคอมพิวเตอร์นั้น หากตอบว่า “มี” มันก็จะไม่ทำสำเนา (Copy) ลงไปอย่างไรก็ดี นายมอริสก็กลัวว่าวอร์ม (Worm) ที่ตนได้พัฒนาขึ้นจะถูกทำลายโดยนักเขียนโปรแกรมคนอื่น ๆ ได้ ถ้าหากเจ้าของแกล้งให้เครื่องสั่งว่า “มี” ดังนั้นนายมอริสจึงเขียนโปรแกรมให้วอร์ม (Worm) สามารถทำซ้ำได้เพียง 7 ครั้งเท่านั้น หากได้รับคำตอบว่า “มี” อยู่ภายในเครื่องแล้ว อย่างไรก็ตามนายมอริสอาจลืมคิดไปว่าเครื่องคอมพิวเตอร์อาจถูกถามคำถามเดียว กันหลายๆ ครั้งได้ ซึ่งเขาคิดว่าวอร์ม (Worm) จะถูกทำลาย แต่เขาก็คิดว่าคงไม่มีผลเสียหายมากนัก นายมอริส ได้ใส่วอร์ม (Worm) นี้เข้าไปในระบบปฏิบัติการยูนิกส์ (Unix) ที่สถาบันเทคโนโลยีแมซซาชูเซต [Massachusetts Institute of Technology (MIT)] เมื่อวันที่ 2 พฤศจิการยน ค.ศ. 1988 เนื่องจากต้องการอำพรางตัวเอง เพราะเขาอยู่ที่มหาวิทยาลัยคอร์แนล (Cornell) อย่างไรก็ดีเรื่องนายมอริสไม่คาดคิดไว้ก็ได้เกิดขึ้น เมื่อวอร์ม (Worm) ได้แพร่ระบาดรวดเร็วเกินคาด และเมื่อนายมอริสพยายามจะร่วมมือกับเพื่อนของเขาที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด โดยส่งจดหมายไปบนเครือข่ายถึงวิธีการกำจัดวอร์ม (Worm) นั่นเอง จดหมายข่าวดังกล่าวจึงไม่สามารถส่งไปได้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงสายเกินกว่าที่จะแก้ไขได้ เครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมโยงสถาบันการศึกษาในสหรัฐอเมริกา หน่วยงานทหาร ศูนย์วิจัยในสหรัฐอเมริกาล้วนแต่ได้รับผลร้ายจากการระบาดของวอร์ม (Worm) ตัวนี้ทั้งสิ้น ในที่สุดนายมอริสก็ถูกจับได้ และถูกตัดสินจำคุกเป็นเวลา 3 ปี แต่ศาลได้รอลงอาญาไว้ นอกจากนั้นยังได้ถูกส่งตัวไปให้บริการสังคมเป็นเวลา 400 ชั่วโมง หรือประมาณ 50 วันทำการ และถูกปรับเป็นจำนวนเงิน 10,050 ดอลลาร์สหรัฐ หรือประมาณ 350,000 บาท |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น